جز گرد غم نیست به ویرانه جهان
می‌برد کاش سیل، فناخانه جهان

خون می‌خوریم، خون دل خویش همچو خم
تا پا نهاده‌ایم به میخانه جهان

مستی درد دارد و در پی خمار غم
نوشیده‌ایم باده ز پیمانه جهان

غم ماند و عمر رفت، دریغا که هیچ سیل
این نقش را نشست ز ویرانه جهان

جز نقشهای در هم رؤیا چه دیده‌ایم
ما را بخواب می‌کند افسانه جهان

در زیر آسیای فلک، کاش از فشار
یکباره خرد می‌شد این دانه جهان

«سهراب سپهری»